Yazara Gore Listeleme

Otuzbirinci Mektubun birinci kısmı her zaman, hususan mağrib ve işa ortasında otuzüçer defa okunması çok faziletli bulunan mezkur kelimat-ı mübarekenin herbirinin çok envarından birer nurunu gösterecek altı Lem'adır.

İşârâtü'l-İ'câz, yazıldığı dönemin I. Dünya Savaşı Pasinler Cephesinde Milis Albay olan Said Nursî'ye ait İslami kitap, 1918 yılında ilk baskısı yapılmıştır. Kitabın yazımına I. Dünya Savaşından az önce başlanmıştır.

Bu Sikke-i Gaybiyeyi mahrem tutardık; yalnız has kardeşlerime mahsustu. Ben vefat ettikten sonra neşredilsin demiştim. Fakat zabıta geldi, adliye hesabına onu sakladığımız yerden çıkardılar. İki sene ellerinde kaldı. Üç mahkeme tedkikinden sonra iade edildi. Bize muhlalif gayet namahremler dahi beraber okudular. Bize çok yabani insanlar gördüler. Bu iki defadır Isparta adliyesinin eline başka risalelerle beraber girmiş, hiçbir itiraz edilmeden geri verilmiş. Madem umumunun nazarına istemediğimiz halde gösterilmiş ve madem Risale-i Nur'un ehemmiyetini ispat edip şakirdlerini şevke getiriyor, kuvve-i maneviyelerini ziyadeleştiriyor; elbette Medresetü'z-Zehra erkanlarının neşrine karar vermelerine iştirak ederim. *Said Nursi Sikke-i Tasdik-i Gaybî kitabı, Risale-i Nur'un dayandığı manevî dayanakları ve kaynakları izah etmekte ve bu noktada yapılmış bazı eleştiri ve itirazlara da ikna edici cevapları ihtiva etmektedir. Üstad'ın da önemle vurguladığı gibi, Risale-i Nurlar, diğer âlimlerin eserleri gibi yalnız aklın ayağı ve nazarı ile ders vermiyor; ve evliyalar gibi sadece kalbin keşf ve zevkiyle hareket etmiyor. Bilakis akıl ve kalbin birleşmesi ve kaynaşması ve ruh ve sair latifelerin yardımıyla hareket ederek insanı en yüksek noktaya ulaştırmaya çalışıyor. Dolayısıyla Risale-i Nurlar sadece kerametlere ve olağanüstülüklere dayalı bir tasavvuf kitabı olmadığı gibi; manevî dayanaklardan ve kaynaklardan yoksun kuru bir akıl eseri de değildir. Risale-i Nurlarda zikredilen kerametler, tevafuklar Kur'an'ın manevî mucizelerinin sızıntıları ve parıltıları ve birer ikram-ı ilâhî olup, Nur talebelerinin ve müntesiplerinin inkâr ve küfür saldırılarına karşı moral güçlerini takviye etme amacını da güder. Çok güç şartlar altında hizmet eden Nur talebelerinin maruz kaldıkları maddî ve manevî sıkıntıları, Risale-i Nur'un mazhar olduğu Kur'an'ın manevî mucizeleri ve kerametleri sayesinde hafiflemiştir. Dolayısıyla Üstad'ın, Kur'an'ın otuz üç ayetinden Risale-i Nurlara işaret eden manaları istihrac etmesi ve yine Hz. Ali ile Gavs-ı Geylânî'nin bazı kasidelerinden çıkarmış olduğu manalar bu cümledendir. Cifir ve ebced hesabına dayanarak bu tür anlamlar çıkarma metodu ve geleneği ehl-i hakikat olan ulema ve urefa arasında kullanılagelmiş bir yoldur. Sikke-i Tasdik-i Gaybî kitabında zikredilen istihraclar da bu nevidendir. Yoksa, Risale-i Nurlara işaret eden ayetler için Üstad, "Ayetin sarih manası budur." şeklinde bir iddiada bulunmuyor. Sarih mananın altında birden çok anlam tabakaları olduğunu ve Risale-i Nur'un da bu işarî mana kısmının bütünü içinde bir ferdi olduğunu zikrediyor ki, bunda da garipsenecek bir husus yoktur.

İkinci Şua "Eskişehir Hapishanesinin Son Meyvesi Onaltı sene evvel, Eskişehir Hapishanesinde, arkadaşlarımın tahliyeleriyle yalnız kaldığım bir vakitte şu Şuâ, gayet acele, pek noksan kalemimle, sıkıntılı, rahatsızlık bir zamanda te'lif edildiğinden bir derece intizamsız olmakla beraber, bu günlerde tashih ederken îmân ve tevhid noktasından pek çok kıymetdar ve kuvvetli ve ehemmiyetli gördüm." Said Nursi