Yazara Gore Listeleme

Feyza Hepçilingirler, hayatı "an"lar üzerinden anlatıyor. Dokunup kaçıveren, bir kısacık temas anında, duygusunu okura geçiren, kıpkısa öyküler bunlar. Anlar, acı tatlı, muzip tanıklıkları, yudum yudum veriyor adeta: 101 öykü, 101 damla. İlk aşkımla "Bu bizim şarkımız olsun!" dediğimiz bir şarkı vardı. "Ömrüm seni sevmekle nihayet bulacaktır" mıydı? Yoksa, "Unutturamaz seni hiçbir şey" mi? Unuttum.

Dilimiz yaşamla kurduğumuz ilişkinin yansıması olduğu için, dilimize gösterdiğimiz özen kadar özen gösteriyoruz yaşamımıza da. Dilimizi kullanabildiğimiz kadar düşünebiliyor, dilimizi koruyabildiğimiz kadar kendimizi de tutarlı bir bütün olarak koruyabiliyoruz. Üstünde durmadan, hoyratça kullandığımız dil, yaşamımızı çoraklaştırıyor, çölleştiriyor. Hiçbir zaman derinine inemediğimiz, üstümüzde iğreti duran bireyliklerimizle, gitgide anonim bir karmaşaya dönüşüyoruz. Bu tuhaf "olamamak" halinden kurtulabilmemizin öncelikli yolu, hiç kuşkusuz, dilimizi doğru kullanmaktan, daha doğrusu kullandığımız dili sorgulamaktan geçiyor. Dilimizle, Türkçeyle toplum olarak kurduğumuz bu ilişkiyi en çarpıcı biçimiyle sorgulayan yazarların başında Feyza Hepçilingirler geliyor. Hepçilingirler, Türkçe "Off'un üçüncü cildi olan Dilim Dilim Anadilim'de halimizi, zaman zaman gülümseyerek, bir kez daha, büyük bir ustalıkla ortaya döküyor. Okurları da gülümsetiyor bu yazılar ama derinde kolay kolay silinmeyecek bir iz, bir soru alıyor. Nereye gidiyoruz? "Dili 'kan' gibi düşünüyorum. Vücudumuzu dolaşan ve bedenin bütün organlarını ayakta tutmaya çalışan, diri tutmaya yarayan kan... Böyle baktığımızda şunu rahatça söyleyebiliriz: Eğer dilde bir kirlenme varsa vücudun öteki organlarında da bu kirlilik kendini gösterecektir."

Aynı çıkmaz sokakta oturan, aynı okula giden bir grup çocuk okul dönüşü serviste başlattıkları babalar yarışını sürdürmektedir. Her biri kendi babasını övmekte, babasının ne kadar önemli işler yaptığından söz etmektedir. En küçüklerinden biri olan Alp, babasının sihirbaz olduğunu söyler ve gider.Alp'in sihirbaz babası o gece butün çocukların rüyalarına girer. Ne dersiniz? Alp'in babası sihirbaz mıdır gerçekten?

Burcu bir sabah okula giderken bahçenin kıyısındaki yastığı fark etti. Cemil Dede görse oraya neden konduğunu anlar, “yastığa benzer bir şey” der geçerdi. Burcu ise onun gerçek bir yastık olduğundan bir an bile kuşku duymadı. Öyküler uydurmaya da çok elverişliydi doğrusu! Öykülerle hem eğlenceli olur hem de kısalırdı okulun yolu. Cemil Dede ile Burcu arasındaki öykü yarışı böyle başladı. Gerçekten de bahçede o yastık niye vardı acaba?