Eserlere Göre Listeleme

"Modern veya çağdaş, Doğulu veya Batılı, erkek veya dişi... Bunların hepsi insana sonradan giydirilen vasıflar. Bir kurgu olarak var olan bu 'modern' insandan gayri bir insan daha var; mekân ve zamanın farklılaştıramadığı ihtiyaçlarda buluşan, aşk ve ölüm gibi konularda benzeşen. Aşk ve ölüm, her yerde aynı duygularla karşılanıyor. Bu, insan olmanın müşterek muhayyilesine, ortak imgelem dünyasına işarettir. 'İnsanın özü' dediğimiz bir hakikatin göstergesi her zaman ve zeminde sâri. Zaman ve zemine göre değişen ise bu'öz'ün ihtiyaçlarının belirlenmesi. Modern insan kalbinden sürgün insandır, kalp gözü olmayan. Madde ile mana arasında makası açan modernizm, insanı tek kanatlı bir varlık kılıyor..."

Duygularımız durmadan akan derelere benzer. Doğduğumuzda pırıl pırıl olan o berrak dereye attığımız her sıkıntı, her kaygı, her üzüntü rengini değiştirir, onu bulanıklaştırıp karartır. Bütün güzelliğine ve ihtişamına rağmen, hayat huysuz ve bencildir. Huysuz bir hayatla mücadele etmek, iyi yaşayabilmek ciddi bir sanattır. O sanatı da hayat kendisi öğretir bize; onun sesini duyanları, özen gösterenleri, anlamaya çalışanları bilir. Ona bakışımızı, duyduğumuz hayranlığı, onunla mücadele etmekten vazgeçmeyeceğimizi hissettikçe, bizimle başka türlü bir ilişki kurmaya başlar. Bize arkasını dönmez, unutmaz. İki kere vursa da üçüncüde öyle güzel şeyler yaşatır ki şaşırır kalırız. Huysuz hayatla iyi geçinebiliyor, bunun için mücadele etmekten hiç yorulmuyor ve vazgeçmiyorsak, ne mutlu bize. Çünkü sadece bu mücadeleden hiç vazgeçmeyenlerin dereleri güneşte pırıl pırıl parlayarak akar… Gülseren Budayıcıoğlu bir kez daha kendi “Kırmızı Oda”sının kapısını aralıyor ve orada biriken hikâyelerden seçtiklerini bizlerle paylaşıyor; “hayatın sesi”ni daha iyi duyup anlayabilelim diye…

Dublin'deki Quentins Lokantasında her masanın anlatacak yüzlerce öyküsü vardır.Hem personelin,hem müşterilerin öyküleri.Lokanta başlangıçta başarısızlığa mahkum gibi görünse de sonraları Dublinde bir efsane haline gelir.Bu başarının mimarları lokantanın yöneticileri Brenda ve Patrick Brennandır.Onların yaşamı da aslında hiç göründüğü gibi değildir.Ella Brady lokanta hakkında bir belgesel hazıelamak ister,ancak lokantayla ilgili öyküleri ortaya çıkarmaya çalışırken kendi yaşamında kahredici bir ikilemle yüzleşmek zorunda kalacaktır.

“Sadece bir kere yaşarsın, ama doğru şekilde yaşarsan, bir kere yaşamak yeterlidir…” – Mae West Hayat bir yolculuk. Zamanı durdurmak da mümkün değil. Sonsuzluktan sonsuzluğa uzanan zaman sayılmayacak kadar çok an ile dolu. Kimisi iyi kimisi kötü. Sanmayın ki kötü anlar hep sizden alıyor. Aksine, çok ciddi tecrübeler veriyor. Hata insana mahsus. Yaptığınız işlerin sonucunda sadece kendinizi değil başkalarını üzdüğünüz de oluyor. Niyetiniz kötü olmasa bile gönüller kırılabiliyor. Başkasının yaptığından bizler de üzülebiliriz elbette. Bir kalbe sahip olanların üzülmeye karşı bağışıklığı yok. Ancak şunu unutmayalım: Bu evrende nasibimiz olan tecrübe arzu ettiğimiz şekilde gelmiyor. İyi anları yaşarken “Neden ben?” demiyorsak kötü anlarda da aynısını yapalım. Bakalım bize neler getirecek? Unutmadan söyleyeyim. Bu kitap asla kimseye öğüt vermiyor. Sadece kendi yaptığı hatalardan ders alan, başkalarının hatalarından da feyiz alan bir dostunuzum. O kadar. İsteyen keyifle okur, isteyen altını çizer, kızan olursa üstünü çizsin. Özgür iradeye saygımız sonsuz. Bizden sonraki nesle de bir mesajım var: “Bizim yaptığımız hataları sakın tekrarlamayın, kendi hatalarınızı elbette yapacaksınız.” Sizlere güzel anların hep aklınızda kaldığı bir hayat diliyorum. Böyle bir hayat, kötü anların da hikmetine varmış bir hayattır mutlaka. Hayatınıza değer katın Dostlar...