Eserlere Göre Listeleme

Ezilen ve hakkı yenilen insan, güçlenmeyi ister. Hazret-i Peygamber’in ifadesiyle kristal kadar narin olan kadınlara karşı erkeklerin muamelelerinde bir kusur var ki toplumumuzda kadının «ayakları üstünde durması, erkeğe muhtaç olmaması, karşısında dik durması(!) için» okuyup meslek sahibi olması arzulanmaktadır. 15 yaşındaki çocuğunu cepheye gönderebilen anneyle, tek otobüsle falanca yere gönderemeyen anne arasında fark olmalı! Sözüm ona kültürlü, bilgili ve çağdaş anne-babalar olarak bizler demek ki bir yerlerde yanlış yapıyoruz. Bugünün müslümanı değişti hem de çok değişti. 15-20 yıl önce büyük­şehirlerin nâdîde semtlerinde oturan, iyi arabalara binen; yönetici, işada­mı, milletvekili, müdür, koordinatör, mimar, mühendis, doktor, avukat olan kaç tane gümüş yüzüklü erkek, ipek başörtülü bayan vardı? Bu bayanlar ve erkekler, bu mevkileri niçin arzuluyorlardı? Bu mevkilerin hakkını vererek buralarda kalabilmek, meydanlarda miting yapmaktan daha zor değil mi? İpek başörtülü, tek taş yüzüklü hanımlara; Plâtin yüzüklü, cipli beylere; Bilgisayar ve play-station karşısında oyun oynamaktan ve test çözmekten başka bir şey bilmeyen oğullarımıza; «chat» başından kalkmayan, ellerinden «I-Phone» düşmeyen, ayda on bin SMS atan kızlarımıza baktıkça içimizde bir şeyler cızz ediyor mu? Sahip olduklarımız ve üzerimizde taşıdıklarımız eğreti duruyor değil mi?

Dunblane - İskoçya, Virginia Tech ve Columbine - Birleşik Devletler, Winnenden - Almanya.. Çeşitli tarihlerde ve farklı kişilerce gerçekleştirilen gerçek okul katliamları. Dedektif Jakob Striker, altı aylık izninin ardından ilk iş gününde tam anlamıyla bir kâbusu yaşamaktadır. Kızının okulu St. Patrick's High; mavi, beyaz ve kırmızı hokey maskeleri takmış üç adam tarafından ateşli silahlarla basılmıştır ve katiller önüne gelene ateş etmektedir. Okula yalnızca birkaç dakika mesafede bulunan Striker, derhâl harekete geçer. Olay yerine varmasını takip eden dakikalar içinde katillerden ikisi ölmüş ve bu vahşetin son bulmasına, sadece bir katili yakalamak kalmıştır. Ancak St. Patrick de hiçbir şey göründüğü gibi değildir..

Hayatta Kalanlar, büyürken birbirine yabancılaşan üç kardeşin –Nils, Benjamin ve Pierre’in annelerinin ölümü üzerine bir araya gelmelerini anlatıyor. Kardeşler, annelerinin vasiyeti üzerine çocukluk yıllarının odağındaki eski yazlık evlerine dönüyorlar. Hikâye katman katman açıldıkça ve kardeşlerin çocukluklarına daldıkça gerçekler anlaşılıyor: Bu evde yaşananlar hepsinin karakterini, hayatını ve birbirleriyle ilişkilerini geri dönülemez şekilde etkilemiş, aileyi dağıtmış, herkeste ayrı bir yara açmış... Alex Schulman, travma ve trajedinin ardından çözülen bir zihnin anılar sarayında gezerken en derin bağlarımızın, bizi en büyük darbelere karşı nasıl savunmasız bıraktığını ustalıkla ortaya koyuyor. “Hayatta Kalanlar sizi üç kardeş için ağlayacağınız duygusal bir labirentin derinliklerine götürüyor. Dönüştükleri adamlar için, oldukları çocuklar için, kaybettikleri masumiyet için... Işıl ışıl, akıldan çıkmayacak, unutulmaz bir roman.” –Fredrik Backman “Çok iyi bir kurgu ve kusursuz bir anlatım. […] İsveç’in bu 1 numaralı çok satarının otuzu aşkın ülkedeki yayınevleri tarafından yayınlanması harika. Schulman, ebeveynlerine ve bu dünyaya karşı savunmasız kalan çocukların başına gelenleri incelikle ve keskin bir üslupla tasvir ediyor. Ve sevginin yokluğu, her şeyi yutana kadar büyüyen bir kara delik yaratıyor.” –Der Spiegel “Alex Schulman, hikâyenin kırılma noktası olan zirvesine yenilikçi ve dolambaçlı yollarla ilerliyor. Bölümler, kardeşlerin göl evine dönüşlerinin şimdiki anlatımı ile orada geçirdikleri son yaza ilişkin fragmanlar arasında gidip geliyor. Geçmiş zaman bölümleri kronolojik olarak sunulurken, şimdiki zaman bölümleri tersine açılıyor. […] Hayatta Kalanlar, bize üç kardeşin ‘yoksulluk sınırının altında gerçekleşen üst sınıf yetiştirme’lerinin kederli hikâyesini, incelikle işlenmiş sahnelerle sunuyor. Bu yürek burkan anlatı, başlığındaki ironik acıyı ortaya koyuyor.” –The Wall Street Journal “Yakıcı bir hikâye… Schulman o kadar sade bir dille yazıyor ve anıların inceliklerini öyle sezgisel aktarıyor ki.” –Publishers Weekly (Tanıtım Bülteninden)

Gezegenin adı Yeni Paris’ti. Atom dehşetinden sonra kendilerine uzayda barınabilecek bir yer arayan Dünyalı göçmenler, yeni dünyalarının ışık dolu bir yer olmasını istemişlerdi. İnsanların özgürce yaşadığı, sağlıklı, mutlu oldukları, sanatın geliştiği, sevginin büyüdüğü ve nefretin olmadığı bir toplumu arıyorlardı. Ne yazık ki Yeni Paris 24. Yüzyılda Birleşik Gezegenler Federasyonu tarafından yeniden keşfedildiğinde Toulouse-Lautrec’in resmettiği Paris’ten çok, Victor Hugo’nun anlattığı Paris’e benziyordu. Bu hayal kuşaklar önce unutuldu; önce hayatta kalmak ve daha sonra da özgürlük mücadeleleri için savaş Bir zamanlar form ve işlevselliğin birleşiminin güzellik ve rahatlığı oluşturduğu şehirde Son Savaşın yıkıntıları arasında geziniyordu. Yeni Paris’ de bir daha o kadar büyük kayıplar verdiren bir savaş olmadı; bu günün çete reisleri güçlerini kaba kuvvetle, sayılarıyla, dövüş yetenekleriyle ya da gıda ve ilaç kaynakları üzerindeki kontrolleriyle gösteriyorlardı.