Eserlere Göre Listeleme

Leiris'in otobiyografik nitelikli Erginlik Yaşı Rousseau'nun İtiraflar'ın ardından, Fransız yazınındaki en içten itiraf örneği olarak nitelendirilebilir. Leiris, yazında itirafı, kinik bir katılığa düşmeden gerçekleştirilmesi gereken ödünsüz bir katharsis (arınma) gibi görür; onu, kökenleri ortaçağ İspanyası'nın ötesinde, kutsal tören niteliğiyle Girit'e ve Mithra'ya değin uzanan corrida(boğa güreşi) ile karşılaştırır.

"Erguvan Güzeli", İsauiralı bir çobanken Bizans İmparatorluğu'na kadar yükselen Leon ile büyük aşkı Antuza'nın romanı. 3. Leon olarak 717 yılında tahta çıktığında Bizans'ı ele geçirmek için gelen Arap orduları ve donanmasını güçlü kişiliği ve zekâsıyla bozguna uğratan imparator, tarihe geçecek bir zafer kazanmıştı. Bu zaferde en büyük pay, kuşkusuz, 'rum ateşi'ni icat edip ilk kez bu savaşta kullanılmasını sağlayan Kallinikos'tu. Ama Kallinikos'un kızı Antuza'ya duyduğu derin aşk olmasa, Leon için ne zaferin anlamı vardı, ne de yaşamanın... Kitapseverler "Erguvan Güzeli"nde ölümsüz bir aşka tanık olurlarken, dönemin İstanbul'unu sokak sokak gezecek ve bugünkü İstanbul'u yeniden keşfedecekler!..

“Her şeyin iki yüzü vardır, diye okumuştu bir yerde. Dünyanın iki yüzü vardır. İnsanın iki yüzü. Hayatın, ölümün, tanrının ve şeytanın… Karıncaların ve yıldızların, renklerin ve şiirlerin iki yüzü vardır. Dünya dengedir, dünya dengenin eylediğidir. İnsan da dünyanın tekerleğinde dönen bir toz zerresidir. İnsanın da iki yüzü vardır. Bir yüzü cennete, bir yüzü cehenneme bakar. Bir yüzü göğe, bir yüzü toprağa bakar. Bir yüzü iyiye bakar, bir yüzü kötüye… Bir yüzü ateşe, biri suya… Biri denize, diğeri havaya… Bir yüzü kanat çırpar, bir yüzü demir alır. Bir yüzü doğruya bakar insanın. Biri yanlışa. Bir yüzü çiçek açar, diğer yüzüne kış gelir. İnsanın iki yüzü vardır. Biri gerçeğe dönüktür. Biri yalana.” Menekşe Okyay; Erguvan Kırıkları ile hayatın acımasız taraflarını da inceliklerini de nahif bir dille okura sunuyor. İmkânsız aşklar, biten ilişkiler; şiirlerle, dildeki ritimle unuttuğumuz duyguları yeniden canlandırıyor. Okyay’ın öykü dünyası sadece erguvanlardan, şiirlerden ibaret değil; ötekileştirilmiş insanlar, vicdan yakan meseleler ve ölüm/yokluk da onun öykü atmosferinde. Yaşamlarındaki zorluklara tutunmaya çalışan, gücü yettiğince direnen, diyaloglarıyla okuru kalbinden vuran karakterleriyle gerçekleri yüzünüze çarparken, aynı zamanda da umudu sol yakasından eksik etmeyen öyküler. Hem yaşamı hem ölümü aynı çarpıcılıkla anlatan bir kitap. (Tanıtım Bülteninden)

Köklerin neredeyse orada çiçek açarsın... Büyükannemin söylediği en güzel sözdü bu. Çünkü kökün ne kadar güçlü olursa vereceğin meyve de o kadar güzel olur. Ancak benim meyve verecek dallarımı daha on yedi yaşındayken kırdılar. Dün ile bugün arasında öyle çok fark var ki... Isaac ile erik ağaçlarının arasında koşturup, birlikte büyüdüğümüz küçük Alman köyüne rüzgârlı tepeden baktığımız günler çok mu geride kaldı şimdi? 1938 yılının sonbaharı, neden savaşı beraberinde getirdi ki? Sürekli kulağımda yankılanan bomba ve siren seslerini kim silecek? Ailem ve ben sığınağa tam vaktinde gidebilecek miyiz düşüncesinden ne zaman kurtulacağım peki? Neyi özlüyorum biliyor musunuz? Isaac ile birlikte yumuşacık ekmek üzerine sürüp yediğimiz erik reçelinin tadını. O erik reçeli benim çocukluğum, hayallerim ve umutlarımdı. Ah Isaac... İnançlarımız yüzünden bu savaş bizi ayırsa da kalbimdeki seni nasıl alacaklar? Ben, Christine Bölz, her neredeysen orada senin yanındayım. Seni seviyorum, sevgilim ve senden hiç vazgeçmeyeceğim. Hem aşk için kimler neleri feda etmedi ki... Ardımda Kalanlar ile gönülleri fetheden Ellen Marie Wiseman, bu kez Erik Ağacı ile okuyucularıyla buluşuyor. Annesinin hayatına dayanan hikâye cesareti, kurtuluşu, kalp kırıklıklarını ve aşkla uyanan umudu müthiş bir gerçeklikle anlatıyor.