Eserlere Göre Listeleme

20. yüzyılın son çeyreğinden bu yana İran dendiğinde ilk akla gelen “İslam ve devrim” kelimeleri oluyor. 1979’da iki yıl süren kanlı bir halk ayaklanmasından sonra devrim meydana geldi. Devrimin önderleri ve Ayetullah Ruhullah Humeyni bunun “bir İslam devrimi” olduğunu söyledi. İran’da vuku bulan bir burjuva devrimi değildi, bir proletarya veya köylü sınıfı devrimide değildi. Vuku bulan milyonlarca insanın katılımıyla bir “İslam devrimi’ydi. Devrimin önderleri İranlılara ve dünyaya çok farklı bir vadiden sesleniyorlardı. Milyonlarca insanın katılımıyla vukuu bulan bir İslam devrimiydi.Tabii ki herkes şaşkınlık içindeydi hiç kimse dinin özellikle İslam dinin kitleleri bu düzeyde ve politik amaçlarla mobilize edeceğini hesaba katmıyordu.

Hediye Sesli Betimleme

Ah şu haylaz civcivler yok mu! Işıklar sönüp de yatağa girme zamanı geldiğinde, evde kopuyor bir tantana ve başlıyorlar hep bir ağızdan itiraz etmeye. Ama tüm bu sevimli itirazların bir anda sonunu getirecek bir şey var… Uykudan önce okunacak kısa bir hikâye. Uykudan Önce Kısa Hikâyeler dizisini oluşturan kitaplarda, civcivlerimin itirazsız yatağa girmesini sağlayan en özel hikâyelerimi paylaşıyorum sizlerle.

ÖNSÖZ Hegel'den Seçilmiş Parçalar kitabının ikinci basımını yaparken onun felsefesi üstüne yeniden bir bakışı ve düşünüşü denemeye çalışacağım. 17 Şubat 1831 yılında Goethe, dostu Ecker- mann'la yaptığı bir söyleşi sırasında büyük yapıtı Faust'un birinci ve ikinci kısmı arasındaki ilgiyi şöyle açıklar: "Birinci kısım hemen hemen tümüyle özneldir; her şey çok tutkulu, çok atak bir bireyden çıkarılmıştır. İkinci kısma gelince, öznel olan hemen hiçbir şey yoktur burada; çok yüksek düzeyde bir dünya , çok geniş, çok aydınlık ve tutkulardan olabildiğince sıyrılmış bir dünya çıkar ortaya.” Kant'dan bu yana farklı sistemler arasından geçerek gelişen Alman felsefesi de işte Goethe'nin bu yapıtının iki kısmı arasında bulduğu farklılığa benzer bir koşutluk sergiler. ideal ile real, tinsel ve gerçek arasındaki kesin ayrılığın ortaya çıktığı bu kişisel çaba ve araştırma Kant ve Fichte ile başlar, Schelling ile kısmen sürer. Sonuç ise Hegel sisteminde hakikatle gerçekliğin, tinsellikle gerçek dünyanın derinleşmiş farklı alanlarının uzlaşmasından doğar. İnce eleyip sık dokuyan gözler önünde tinsel, ideal olan ona göre, şeylerin temeli olmak zorundadır. Tıpkı Goethe'nin, Faust'un ikinci kısmında dile getirmek istediği gibi. Tarihsel deney ve sürekli çabayla kazanılmış olan gerçeklikle uzlaşma Hegel sisteminde, kritik felsefe ve romantizme karşıt olarak ifade edilmiştir. Goethe'nin yapıtıyla olan koşutluk bu bağlamda başka bir açıdan da kendini gösterir. Hegel sisteminin ayrıntıları ve geçişleri, Faust'un ikinci kısmında görülen yorum güçlüklerinden daha az güçlük çıkarmazlar.