Eserlere Göre Listeleme

Can Çocuk’tan tüm zamanların Kültür Başkenti İstanbul için bir armağan... Bodrumdaki lahitle karşılaştıkları gün, Ali’yle Emre’nin yaşamlarına yeni bir boyut eklendi: İstanbul onlarla konuşuyordu. Bu gizli boyutu bir tek Burcu’yla paylaştılar. Artık her gün yeni bir serüvene çıkabilirlerdi. Böylece 11-12 yaşlarındaki bu üç çocuk, kâh eğlenceli, kâh sıkıntılı anlar yaşarken hem kendilerini, hem birbirlerini, hem de içinde dolaştıkları İstanbul’u yeniden keşfetmeye başladılar. İstanbul’un sadece birkaç gizli yerini ve bilinmeyen öyküsünü duymakla kalmadılar; huyuyla suyuyla, gelmiş geçmiş korkuları, sevinçleri, öfkeleri, dostları, sevdalılarıyla onun kişiliğini kavrayıp, ruhunun derinliklerine yaklaşabildiler.

İstanbul’un 100 Deyimi açıklamasını incele, en uygun fiyatlar ile satın al. Bir dilin zenginliğine, tarihsel ve kültürel birikimine işaret eden deyimler, köklü bir sözlü kültür geleneğine sahip olan Türkçede sıklıkla kullanılmıştır. Geçmişten günümüze Türkçenin en güzel konuşulduğu şehirlerden biri olan İstanbul'da bu zenginliğin bir karşılığı olarak şehre özgü birçok deyim türemiştir.İstanbul'un 100 Deyimi adlı eserde, her biri tarihi hadiselerin ya da halk arasında geçen olayların kaynaklık ettiği İstanbul konulu deyimler ve bu deyimlerin rivayet edilen hikayeleri anlatılmaktadır. Bugün unutulmaya yüz tutmuş deyimlere de yer veren kitap, şehrin kültür tarihi açısından önemli bir kaynaktır.

Ben Konstantinapol... Dünyanın göz bebeği… Ay ışığı sularıma vuruyor... Beni cennete benzetiyor elçiler. “Altından nehirler geçen cennet. Selam sana Konstantiniyye, ey Peygamber müjdesi. Geleceğiz, bekle bizi.” Ve yürüyor bir hükümdar… Tuğlar, davullar, kösler, nakkarelerle... Tuğların rüzgârına tutulmuş kızıl, kara, doru, beyaz donlu atlarla... Kanatlı bir kısrak öncülüğünde aşılıyor surlarım...Gece kadar siyah. Topuklarına kadar uzanan yelesi, gök rengi gözleri… Ve ben düşümde bu düşü anlatıyorum. Sultan Mehmed’in rüyası. İmparator Konstantin’in ve Bizans’ın son sığınağı. Peygamber sözüyle müjdelenen, İsa’nın ve Meryem’in himayesinde olduğuna inanılan, uğruna candan geçilen şehir. Erguvan renkli tüllerle bezenmiş davetkâr güzel. İstanbul. Bir önceki romanı Lâ’l ile TYB’den “Yılın Romanı Ödülü”nü alan Ayşe Kara, İstanbul’un Çağrısı’nda yine çok katmanlı bir kurguyla çıkıyor okurların karşısına. Ve ilk defa denenen bir şeyi yaparak tüm zamanların rüya şehrine bu şehir uğruna olanı biteni kendi ağzından anlattırıyor. Sultan Mehmed’in, XI. Konstantin’in, Elif’in, Anna’nın, Babanakkaş’ın, Ak Şeyh’in, Celep Munzur’un, Longo’nun, Burunsuz Gregoryus’un, Nalbantoğlu İhsan’ın, Talihi Yaver Turan’ın ve Çakır’ın İstanbul’unu… Bir yanda bin yıllık başkentlerini kaybetme ihtimalini ilk kez bu kadar derinden hisseden Bizanslılar, bir yanda Peygamber müjdesine erişebilmek için her şeyi göze almış Türkler... Ve Osmanlı ordugâhında peş peşe işlenen cinayetler, yürek söken esrarengiz bir katil… Bir Bizans oyunu mu bu? Yoksa Sultan Mehmed’in hiç beklemediği yerden gelecek bir hesaplaşma mı? Çağlar açıp çağlar kapatan topların yıkamadığı, aşılamayan surların bir sırrı mı var? Sır nedir? Kutsal Sandık, Rum ateşi, karadan yürüyen gemiler, suda seken toplar, şehrin altını avuçlarının içi gibi bilen lağımcılar… Bir şehri korumak ya da fethetmek için ne gerekir? “Ah! Tarihteki muhasaraların en ihtişamlısı.” Ayşe Kara’dan karakterleri, kurgusu, tarihi atmosferi, incelikle işlenmiş detayları ve kuşatıcı bakışıyla İstanbul’a, Bizans’a ve Osmanlı’ya dair unutulmayacak bir roman; İstanbul’un Çağrısı…