Eserlere Göre Listeleme

Vedaların yeri değil midir istasyonlar? Beraber yaşanan, geçmişin ve yaşanmak istenen geleceğin terkedilişi… Kavuşmaların yeri değil midir istasyonlar? Hesaplı bir ayrılığın özleminin bekleyene sancı içerisinde dakikaları saydıran… Sıfırdan başlayanların yeri değil midir istasyonlar? Ne yolcu edeni vardır ne gideceği yerde karşılayanı… Giden kendine gider, gittiği yerde karşılayan yine kendisi. Bu istasyonda, cam kenarına oturup başınızı yasladığınızda değişen yol manzarası eşliğinde düşünüp hayaller kuracağınız otobüsler yok. Güvertesine çıktığınızda dalgaların köpüğünü izlerken sıyırıp atacağınız acıların içerisinde bir martı sesine gülümseyeceğiniz gemiler de yok. Bu istasyonda türkülerin kara treni de yok. Çünkü bu istasyonda vedalar yok, kavuşmalar da. Bir mecburiyet yeri bu istasyon…

Radyo Tiyatrosu

Radyo Programıdır

Yazı masasının çekmecesinden tabancayı aldım ve ateş ettim. Alnının ortasına ateş ettim.” Bir pansiyonda yalnız başına yaşayan genç bir kadın, kendisinden yaşça büyük bir adamın cazibesine kapılır. Tanımadığı bu adama âşık olduğuna kendisini ikna eder. Evlenirler, çocuk sahibi olurlar. Ancak kocasının ilgisizliği çok geçmeden sadakatsizliğe dönüşecek ve kadın, kimsesizliğinin ve çaresizliğinin tek bir çözümü olabileceğini fark edecektir. Natalia Ginzburg, toplumun kayıtsızca azap çekmeye terk ettiği bir kadının çekmecedeki tabancaya uzanışının hikâyesini, öfkesini hiç gizlemeden ya da tatlandırmadan, oldukça yalın bir şekilde ifade ediyor: İşte Böyle Oldu. “Natalia Ginzburg yeryüzünde kalan son kadın. Öbür insanların tümü erkek.” Italo Calvino “Ginzburg bize kadın ifadesine ve nasıl bir ses olduğuna dair yeni bir şablon sunuyor.” Rachel Cusk, Çerçeve’nin yazarı “Ginzburg’un tarzı, esrarlı açıksözlülüğü, zorlama ya da soğuk gözükmeden şeyleri gerekli, dürüst ve açık bir şekilde ortaya dökmeye yönelik sağlıklı becerisi aklımı başımdan aldı.” Maggie Nelson, Argonautlar’ın yazarı