Mutluluk
Hermann Hesse’nin olgunluk döneminden, 1944-1956 yıllarına ait, en güzel düzyazılarını içeren bu seçme belirli bir tema ekseninde kaleme alınmış öykü, düşünce, anı, günlük türünde çeşitli yazılardan oluşuyor.
Dengeli, titiz, yalın bir üslubu gözeten bu düzyazılarında Hesse, okul yıllarına yaptığı zihinsel yolculuklar aracılığıyla ilkgençlik dönemine dair insan portrelerinden, uluslararası üne kavuşmuş bir yazar olarak okurlarıyla ilişkilerine, toplumsallığa ve birey olmaya, totalitarizme, doğaya ve ağaçlara, çocuk varoluşuna, ölüme, Tao’ya, insanların dünyasında var olmayı seçen bir küçükkarganın yaşamına dek genişleyen, zihin açıcı felsefi bakışıyla gerçeklik-bellek-hakikat arayışı bağını örmeye gönüllü ince bir duyarlık sergiliyor.
MUTLULUK: Hesse’nin olgunluk çağından bugüne seslenen sıradışı bir retrospektif.
“Mutluluğu deneyimlemek için öncelikle zamandan, böylelikle hem korkudan hem de umuttan bağımsızlık gerekir.”
Bu üslupta Beethoven’ın son kuartetlerinin duruluğu var.
Siegfried Melchinger
Ne zarafet ve ne bilgelik, ne çok insanca duygu!
Hermann Kesten
Mutluluk deyince bugün düpedüz nesnel bir şey anlıyorum ben, yani bütünlüğün kendisini, zamansız bir varoluşu, dünyanın sonsuz müziğini ve başkalarının tahminen gökkürelerinin uyumu ya da Tanrı’nın gülümsemesi diye adlandırmış olduğu şeyi anlıyorum.
Hermann Hesse
