Eserlere Göre Listeleme

Her devrin ona karakter katan yazarları olduğu gibi her devrin yazılmadan geçilemeyecek karakterleri de vardır. Biyografik roman “Nevin, Boğaz’ın Tuzu Hisar’ın Rüzgarı” işte bu tanıma en iyi uyan isimlerden birini Nevin Sudi Karataş’ı anlatıyor. Dönemin ünlü sanatçıları, iş insanları, politikacılar… Kimler yok ki bu hikayede? Nevin’in Rumelihisarı’ndaki çocukluk yıllarıyla başlayan kitap, şehrin özellikle de 40’lı ve 50’li yıllardaki panoramasını sunuyor. Ermeni, Rum, Türk, Musevi, Müslüman… Birçok etnik ve dini kimliğin bir arada barış içinde yaşayabildiği kozmopolit dokunun, burayı İstanbul yapan en önemli özelliklerden biri olduğunu bize bir kez daha hatırlatıyor. İstanbul ve yine dönemin önemli şehirlerinden biri olan Adana arasında geçen, bir çoğu aşkla, heyecanla örülü hikayelerde bu iki şehrin olduğu kadar, dönemin Türkiye’sinin de gündelik yaşam, eğlence hatta siyaset kültürüne dair capcanlı ve gerçekçi bir anlatıma şahit oluyoruz. Rumelihisarı’nda doğan ve İstanbul dışında başka hiçbir yer görmeyen Nevin için taşrada yepyeni bir dönem başlamıştı. 1950’lerin Adana’sı ona bambaşka bir yer gibi gelmişti. Şehirde henüz kuzeye doğru büyüme ve apartmanlaşma başlamamıştı. Bugünkü Adana’ya göre çok daha yeşil, Seyhan nehrinin batısında iki katlı bahçeli evlerin düzenli bir şekilde sıralandığı, baharla birlikte her sokağının portakal çiçeklerinden yayılan baş döndürücü bir kokuyla dolduğu küçük bir taşra kentiydi. Önce, gözlerini alıştırmaya çalıştı Nevin. Her gün yeşillikler içinde kaleyi, yalıları ve lacivert Boğaz’ı gören gözleri, bundan böyle bu küçük taşra kentini; Seyhan nehrini, Taşköprü’yü, İncirlik’i, Karataş’ı, sıcaktan kavrulan Çukurova’yı ve yaz gelince kar yağmış gibi beyaza kesen pamuk tarlalarını görecekti. Boğaziçi’nde doğup büyüyen Robert Kolejli genç ve güzel bir kız: Nevin. Bu kitapta onun 1933 yılında Rumelihisarı’nda başlayan ve Adana’da devam eden ilgi çekici hayat hikayesini bulacaksınız. Nevin’in yaşadıklarına tanıklık ederken, onun gözünden 40’ların Hisar’ını, 50’lerin Adana’sını görecek; Taşlık Tenis Kulübü, Galatasaray Adası ve Taksim Belediye Gazinosu gibi o dönem İstanbul’unun gözde mekânlarında ona eşlik edeceksiniz.

İlaç prospektüsüdür.

Nevrotik yaşam tarzı, şımartılmış çocuğun yaşam tarzıdır. Böyle bir kişi, katkıda bulunmaz, başkalarına yaslanır ve ondan eylemleri için sorumluluk üstlenmekten çok, sorumluluğun yönünü değiştirmesi, başka faktörleri ya da kişileri suçlaması beklenir. Nevrotik yaşam tarzında, her zaman rakipten kuşkulanılır. Bu, genellikle ailenin bir üyesi, bazen de karşı cinsten bir kişi olabilir. Nevrozda her zaman gizli bir suçlama öğesi vardır; hasta kendisini yoksun bırakılmış hisseder. Nevrotik kişi, gizli bir öç alma arzusu ve suçlamayla, insanlarla ve kurallarla mücadele ederken, toplumsal aktiviteyi dışlayarak, doyumsuzluklarından biraz olsun kurtulur. Doyumsuzluk, nevrotik kişinin karşılaştığı genel yaşama ilişkin sorunlar, çalışma ve aşkla yüz yüze geldiği zaman hazırlıksız olması gerçeğinden kaynaklanır...