Eserlere Göre Listeleme

Eflâtun rengi hayaller kuran bir "suskun"un sözleridir, bu roman. İşittiğini gören, gördüğünü dinleyen, dinlediğini sessizliğin büyüsüyle sırlayan ve tüm bunların görkemini hikâye eden bir adamın alçakgönüllü dünyasına misafir olacaksınız, satırlar akıp giderken. O ise, muzip bir tebessümle size eşlik edecek, sessizce... Sayfaları birer birer tüketirken, benzersiz erguvanî düşlerin "gerçekliği"nde semâ edeceksiniz ve bu düşlerden âdeta başınız dönecek. Hayat kadar gerçek, düş kadar inanılmaz bu dünyanın tüm kahramanlarının seslerini duyacak, nefeslerini hissedeceksiniz. Çünkü Suskunlar, sessizliğin olduğu kadar, seslerin ve sözlerin, yani musikînin romanıdır. Sonsuzluğun derin sessizliğinin "nefesini üfleyen" ve ona "can veren" bir adamın hayallerinin ete kemiğe bürünmüş kahramanları, en az sizler kadar gerçektir; ya da siz, en az onlar kadar bir düş ürünü... Bağdasar, Kirkor, Dâvut, Kalın Musa, İbrahim Dede Efendi, Rafael, Tağut, Veysel Bey ve diğerleri... Onlar, sessizliğin evreninden İhsan Oktay Anar'ın düş dünyasına duhûl ederek suskunluklarını bozmuşlardır. Bir meczûp aşkı tattı, bir âşıksa aşkına şarkılar yazıp ruhunu maviyle bezedi; diğeri, kaybolduğu dünyada bir sesin peşine düşerek kendini buldu. Nevâ, belki de, herkesin âşık olduğu bir kadının pür hayâliydi. Hayâlet avcısı, kendi ruhunu yakalamaya çalıştı. Zâhir ve Bâtın ise, zıtlıkların muhteşem birliğinde denge bulan iki ayrı gücün cisimleşmiş hâliydi. Suskunlar'ı okuduktan sonra aynaya bakmak, yansıyan aksinizde gerçeği görmek, gördüğünüzü işitmek ve duyduklarınızla sağırlaşıp susmak isteyeceksiniz. Sayfalar tükenip bittiğinde, kim bilir, belki de "suskunlar"dan biri olacaksınız…

Ay ne güzel bot!" annem de böyle haykırdı, ben de öyle haykırdım paketin içinden çıkan botu görünce. Botum kara ama, üstü kırmızı, sonra ipi de kırmızı. İçi tüylü, kediyi okşuyormuşsun gibi.

Bu kitabı yayınlama gerekçemi, birinci bölümün girişine alınlık yaptığım George Orwell’in sözü anlatıyor en çok da. Yurdumuzda ve geniş coğrafyamızda derin acılar çekiliyor, bir grup insan olabildiğince mutsuz, yer yer umutsuz. Şiirse, büsbütün kimsesiz ve Eflatun’un ülkesinden kovulduğundan bu yana, hâlâ kovulmakta hayattan ve hâlâ sahipsiz, yapayalnız! Söz, etkisini neredeyse yitirmiş durumda. Aynı dili konuştuğumuzu söylüyor kimileri, fakat hiç kimse bir diğerini anlamıyor. Herkesin birbirine “anlatabildim mi?” diye sormasının gerekçesi bu olmalı. Bütün bu olumsuzluklar ve kamplaşma içerisinde yazılar yazmayı, şiirler sezdirmeyi sürdürüyoruz elbette, çünkü yazmak ve sezdirmek varlık nedenimiz bir yanıyla da. Bu kitaptaki yazılar; Sol ve Yurt Gazeteleri, ABC Gazetesi ve kimi dergilerde yayınladığım yazılardan seçilerek, yeniden düzenlenmiş ve elinizdeki kitabı oluşturmuştur. Bu kitap; bir umudu yeniden çağırmak ve çoğaltmak için yayınlansa da, Fuzuli’nin 1500’lerde söylediği “Söylesem Tesiri Yok, Sussam gönül Razı Değil” sözüne yaslanmış ve bu sözdeki derinliği anlayarak kendine ad yapmıştır.