Denizin en dibine batmıştım, aslında itilmiştim.
Ayakların değdi o soğuk kum tanelerine. Sızlandım, korktum ve ağladım.
Suyun içinde gözyaşlarımın aktığı görülmese de.
Dediler ki; ‘‘Bu en derin yer, korkma artık bunun ötesi yok, ayağını yere vurup yüzeye çıkacaksın ve hep yükseleceksin bundan sonra.’’
İnandım.
Hem de aklımı suda kuruturcasına.
Ve yere vurup sıçramak isterken gömüldü ayaklarım, denizin en derin yerinde.
Dediler ki; ‘‘Korkma, her şeyde bir hayır vardır.’’
Umutlandım.
Hem de kalbimi suda yıkayıp parlatırcasına.
Sonra yükseldim ama geç kalmıştım. Dayanamadı ciğerlerim, tıkandım, boğuldum.
Şimdi fark etti geriden gelen budala aklım.
Aslında boğulmayabilirdim; tutaydı elimden nasihat vericiler.
Ya da zaman kaybıydı onları dinlemem ama en önemlisi kaderdi bunlar.
Ah kader, ah nasihat ediciler!
(Tanıtım Bülteninden)
