En Çok Görüntülenen Kitaplar

Huysuz Uğurböceği, zorbalıkla başa çıkmak için harika bir başlangıç kılavuzu! Eric Carle'ın usta işi sade anlatımıyla yazılmış bir "zorbalık" öyküsü. Huysuz Uğurböceği, “Lütfen” ya da “Teşekkür ederim” demez, paylaşmayı bilmez; herkesten daha büyük ve daha önemli olduğunu düşünür ve her zaman kavgaya tutuşmaya hazırdır. Özel kesim sayfalarıyla akıp giden öykü çocukları, zaman, büyüklük, şekil ve davranış kavramlarını keşfetmeye davet ediyor. Çocuklar, bu huysuz palavracıya çok gülecek ve ondan çok şey öğrenecekler.

“Tarih Üzerine Diyalog” Fransa’da Fernand Braudel ve Marc Bloch’un kurduğu “Annales” okulunun yetiştirdiği, Fransa tarihinin iki önemli ismi olan Jacques Le Goff ile Jean-Pierre Vernant’ın 2004 yılında Emmanuel Laurentin eşliğinde France Culture radyosu için yaptığı söyleşilerden oluşuyor. Ortaçağ uzmanı Le Goff ile Eski Yunan uz­manı Vernant yetiştikleri dönemi, hocalarını, tarihe olan bakış açılarını anlatıyorlar. “Söyleşinin hiç kuşkusuz en şaşırtıcı yanı, bu iki tarihçinin içinde yetiştikleri toplum­sal bağlama hissettikleri borcu teslim etme tarzları: Jacques Le Goff ortaya gözü pek varsayımlar atmasına imkân tanıyan 60’lı ve 70’li yılların canlı ve verimli ku­rumlarına şükran duyuyor; Jean-Pierre Vernant ise Yunan kenti üzerine yürüttüğü araştırmaların Komünist Parti’den kopuşuna çok şey borçlu olduğunu kabul ediyor.” Emmanuel Laurentin

“En iyi ihtimaller bile yorucu sonuçlara ulaşıyor, her olumlu ihtimal yeni ve daha büyük çabalar gerektiriyor, dünyanın yorgunluğu asla bitmiyor.” Ömer F. Oyal son romanı “Doğum Günüme Çağırmak İstediğim Tek Kişi”de doğum gününün gecesinde uyku tutmayan bir akademisyenin zihninin saplantılı akışına bizi davet ediyor. Üzerinde çalıştığı konunun öznesi olan Evliyâ Çelebi’nin kendi hayatını nasıl ele geçirdiğini bize tutkulu ve takıntılı bir dille anlatıyor. Kitaplarla, kâğıtlarla, sonu gelmeyen düşünce silsilesiyle yaşayanların dünyasında zehir gibi gezinti… “Zihin ya sövgüyle ya da bir alıntıyla durmadan uyarılıyor. Efendi’nin zihninde durmadan bir alıntı; hangi ciltten, hangi fasıldan olduğu belirsiz bir yazı parçası yükseliyor. Suda bir türlü batmayı beceremeyen kesik kelleler gibi inatla bir inip bir çıkıyorlar. İsmail Maşukî’nin ve diğerlerinin vücutlarından ayrılmış başlarının Ahırkapı’dan Rumelihisarı Kayalar Mescidi’ne kadar bata çıka ilerleyişinden beter bir inat. Akla gelenlerin birbirlerine nasıl ve hangi yolda seslendikleri de belirsiz. Efendi’ye birbirinin yerini alan görüntüleri seyretmekten başka yapacak şey kalmıyor.”

Zaman şiirleşir mi? Kitabımız zamanın seyrini şiirleştirmek peşinde en başta. Zamanı kutsamak değil amaç; ama her canlı, her cisim, her mekân, zamanın içerisinde seyrüseferini sürdürmekte. Walter Benjamin’in “zaman, kumar fantazmagorilerinin içine dokunduğu kumaştır” ve Tanpınar’ın “ben zamanı gördüm, şimşek gibi bir ânın uçurumunda” tespitleri gibi çok farklı boyutları olan geniş bir mevzu. Zamanda bilinen hep bir başlangıç ve son yerini alıyor, kronolojik bir takvim meşguliyetle birlikte kaçınılmaz son zayiatı yaşanıyor. Zaman bir taraftan su gibi akarken bir taraftan da herkes zamanı tüketme telaşıyla yarışıyor. Ya biz zamanı yaşıyoruz ya da zaman bizim içimizde yaşıyor zannını taşıyoruz. Kadrajda yer alan her bir piksel gibi oynuyor oyunlarını belki de kim bilir? Zamanın kulaklarında, bir kırbaç şaklayacak ve bitecek bize iz olan işaretin çatlayan ömrü… “kirletmek değil niyetimiz ortak koşuyu, köklerde bitişen yolu, kavız, kaviyiz, kavlimiz tutmuş dört bir yanı ne kadar kıpırdasak, kıpırtıyla hiza olsak, o kadar hayattayız…”