Eserlere Göre Listeleme

Eldivenler nereye gider? Moli, büyükannesinin ördüğü eldivenleri kullanmayı çok seviyor. Ancak eldivenlerin teki sürekli kaybolduğu için hep yeni eldiven istemek zorunda kalıyor. Kayıp eldivenlerinin peşine düştüğündeyse bir sürprizle karşılaşıyor.

Oldukça basit bir hayatı var Eleanor’un. İşe giderken her gün aynı kıyafeti giyiyor, öğle yemeğinde aynı yemeği yiyor ve her cuma işten dönerken hafta sonu evde içmek için iki şişe votka alıyor. Dışarıdan bakıldığında mutlu bile görünebilir. Dikkatle programlanmış hayatında hiçbir eksik yok. Ama bazen de... sanki koca bir boşluğun içindeymiş gibi. Eleanor’un etrafına ördüğü duvarlar çocukluğundan beri ilk kez, tatlı acı bir olayla yıkılma şansı buluyor. Şimdi hiç kimsenin garipsemiyor gibi göründüğü bu zor dünyada nasıl yolunu bulacağını öğrenmesi gerek. Ve bunun için de hayatı boyunca görmezden geldiği, zihninin kuytu ve karanlık köşeleriyle yüzleşecek cesareti bulmalı... Değişim bazen iyi bazen kötü olabilir. Yine de günleri dünyadan soyutlanıp saklanarak geçirmekten iyidir, değil mi? Eleanor Oliphant Gayet İyi, yalnızlığın yıpratıcı etkisini ve küçük inceliklerin ne büyük değişikliklere yol açtığını anlatan farklı bir hikâye.

Dido Sotiriu ''Elektra''da, hayali bir kişiyi kurgulama gereğini duymamıştır. Kadın kahramanı gerçek biridir. Savaşımı, heyecanı ve sonu yaşanmış gerçeklerdir. Dido, kahramanın ölümsüzlüğe doğru gidişini izler. Onu hapislerde ziyaret eder, hücrede çocuğunun ilk adımlarında minik ellerinden tutar, firar ettiğim görünce şaşırır; onun yorulmak bilmez gündelik temposunda nefesi daralır ve sonunda üzgün bir halde, onun kanlar içinde, cansız, katledilmiş, yerli ve yabancı faşizmin bir kurbanı olarak yitip gittiğini görür. Sonunda Dido, oldukça yalın bir biçimde, ölümsüzlüğün, özgürlüğün ve onurun sonsuz sembolü olarak Elektra'nın dostluğunu bizlere de duyumsatır.

Klasik Yunan tragedyalarının olduğu gibi “Elektra” tragedyasının seyircisi de, kraliçe Klytaimnestra’nın, donanmasından rüzgârı esirgeyen tanrılara öz kızı Iphigenia’yı kurban eden Agememnon’dan korkunç bir intikam aldığını ve sonrasını bilmekteydi. Çünkü Yunan tragedyası, toplumsal inancın temeli olan dinsel-mitolojik söylencenin kendine çizdiği sınırların dışına çıkamaz, yarı tarihsel, yarı mitolojik kahramanların başına gelenleri ilkece değiştiremezdi. “Şimdi ne olacak?” merakını pek taşımayan seyirci, “Yazar, hepimizin bildiği bu temayla bize ne demek istiyor?” sorusuyla antik tiyatronun basamaklarını doldururdu. Mitolojik-tarihsel kişilikler içindeki psikolojik, insani, gerçekçi boyutu yakalayan Sophokles, intikamı bir tür adalet uygulaması olarak yorumlayıp Agamemnon ailesi trajedisine ilginç bir yaklaşım getirir.