Eserlere Göre Listeleme

1974 Kıbrıs Harekâtı’nın ardından dünyanın cephe aldığı Türkiye’de, Milliyetçi Cephe hükümetine muhalif eylemci sol hareketin de gelişmesiyle birlikte iç siyasi çatışmalar hızlanmaya başlamış, bu doğrultuda partiler arasındaki gerginlik ve suçlamalar da iyice artmıştı. Kıbrıs’a asker çıkartan başbakan olarak “Kıbrıs Fatihi” namını kazanan Ecevit, bu konuya hayatı boyunca yakın ilgi göstermiş ve sık sık bilgi ve yorumlarını basınla paylaşmıştır. Öte yandan siyasetteki baş rakibi Başbakan Süleyman Demirel’le polemiğini de sürdürmüştür. Elinizdeki kitapta Ecevit’in 1976 yılında gazeteci Abdi İpekçi, İsmail Cem ve Adil Özkol’a verdiği hükümeti eleştiren mülakatlarıyla Kıbrıs ve Ege konusundaki açıklamaları yer almaktadır. “Halk eğer bizim sol anlayaşımızın özgürlükçü demokrasi ile çelişen bir noktaya dönüştüğünü görecek olursa ya bizi durdurur veya bizi bırakır. Bunu değişik ifadelerle belirtmek suretiyle, ‘Bizim soldaki sınırımızı halk çizecektir’ demişimdir. Bunu, solumuzun nereye kadar gidebileceğinden kuşku duyanlara veya kuşku duyar gibi gözükenlere karşı halkı, sağduyululuğunu, gerçekçiliğini ve özgürlüğe bağımlığını herhalde herkesin bilmesi gereken Türk halkını güvence göstererek söylemişimdir...”

Ecevit'in Çilesi Orhan Duru "Bülent Ecevit, aydın kökenli, erdemli ve bilge bir kişi olarak yakın tarihimizin en karmaşık ve çalkantılı dönemlerinde politikaya atıldı. Bu nedenle tüm aydın kesim gibi, belki onlardan daha yoğun bir biçimde bunalımlardan geçti. Türkiye'nin sorumluluğunu yüklendiği dönemlerde kimi zaman ateşten sınavlar verdi. Savas karşıtı bir ozan olduğu halde savaş komutu vermek zorunda kaldı. Politikanın acımasız labirentlerinde olağanüstü deneyimler yasadı. Geriye dönüp baktığımızda Ecevit dönemini saygı ile anıyoruz tüm olumsuzluklarına karşın. Hele eline bir kitap bile almayan, tarih bilincinden yoksun, "edebiyat"tan habersiz birtakım sözde devlet adamlarının övülüp baş tacı edildikleri bir çağda, yolsuzluk, edepsizlik, bayağılık çirkefinden ak alınla çıkabilmiş bir politikacı olarak yeniden değerlendirmek gerekiyor Ecevit'i... Orhan Duru

İnsan tekinin yüreğindeki ve zihnindeki kimi karanlık yerlere dokunuyor Samuel Beckett bu eserinde: Ölüm, hayat, doğa, varlık, eylem, zaman, anlam… Bu eski fakat hâlâ etkisini sürdüren puslu alanlara elindeki neşterle ince kesikler atıyor Beckett; insani varoşulun gelip geçiciliğine, değersizliğine, anlamsızlığına ilişkin duygu ve düşünceler de işte bu neşter kesiklerinden sızıyor. Sızmalara patlatmalar eşlik etmiyor, aksine asude bir akış söz konusu. İniltiyi andıran, kırılıp dağılan kelimelerse hep aynı kör noktaya, yani ölümün soğuk zaferine ulaşıyor, ama ölüm toprak altında dahi ruhlara huzur vermiyor: Ölüler zor ölür, öteki dünyaya davetsiz girenlerdir onlar, buldukları yere yerleşmek zorundadırlar, çamurun içine inen kuyulara ve kapaklı deliklere, ta ki arazinin efendisi çok uzun süren bir kabul sürecinin ardından onlarla ilgilenme işini yükleninceye kadar. O zaman ölüler arasında şüphesiz ki serbest hale gelirler, o zaman dertleri biter, doğal dertleri yani. Trajik olanın da komik olanın da artık hükmünü yitirdiği, mevcut anlamların ve değerlerin hızla çözülüp dağıldığı, eylemin mümkün olmadığı, kara yazgının egemenliğini büsbütün ilan ettiği bir eşikte; "doğal dertlerinin" yükünden kurtulmaya çalışan insanın çaresizliğini işliyor Beckett, o her zamanki kurucu "gaddarca" tavrıyla...