Kitap genel hatlarıyla dönemsel şartlar ve bürokratik engeller nedeniyle kendi kimliğine kavuşamayan Amerikalı bir denizcinin, ölmeye mahkum olan bir gemide çalışmak zorunda kalmasını konu alıyor. Traven, insanlık dışı çalışma koşullarını, baskıyı, açlığı, nefes alabilmek için her türlü zorluğa alışmak zorunda kalan işçileri ve verdikleri ya da veremedikleri mücadeleyi mizahi ve eleştirel bir dille anlatıyor.
Ölüm Gemisi’nin ilk bölümünde Amerikalı denizcinin, kimlik ve denizci belgesini çalıştığı gemide unutması sonucu kendine bir kimlik bulamamasına ve yaşadığını ya da varolduğunu kanıtlamaya çalışmasına değinen Traven’in kendi kimliğini gizli tutma çabaları belki de yok sayılan insan yaşamları karşısında takındığı bir tavır, bir reddediş.
Genel yapı itibariyle, sisteme, düzene karşı bir eleştiri olan Ölüm Gemisi’nde alışmamak gerektiğini, alışkanlıkların bizi kör ettiği vurguluyor Traven. “Efendilerin gücü, kölelerin umuduna bağlıdır.” diyor, umudun hep yaşatılması gerektiğini, umutsuzluğun bizi güçsüzleştirirken, diğerlerinin gücüne güç kattığının altını çiziyor. Özgürlük uğruna verilen savaşların, insanları daha çok tutsak ettiğini, çevremizin daha fazla zincirlerle çevrildiğini de belirtiyor ve ekliyor "Kazanıldıkça savaşlar, özgürlüklerini yitirdi insanlar."
Gülünçtür, kimi ülkeler özgür olduklarını savunurlar... Aslında yurttaşlarına devede kulak gibisinden bir özgürlük bağışlarlar, sonuna dek de baştakiler idare etmek ister bu özgürlüğü. "Demokrasi ve özgürlük yalnız bizde vardır" diyen yerlerden kaçın! Bir ülkeye girerken, özgürlük anıtlarıyla karşılaşırsanız gözünüzü dört açın. "Biz özgür bir milletiz" diye durmadan bağıran yerlerden sakının! Yüzbinlerce yasa, buyruk, yol gösterme, polis sopası ve hapislerle canına okumuşlardır demokrasinin! Onun için böyle koca koca anıtlar dikerler, onun için durmadan bağırıp çağırırlar.
Hepimizin içinde yolculuk yaptığı, alabora olacağını bile bile devasa dalgalara dümen kırdığımız, çarpacağımızı bile bile kayalıklara doğru sürdüğümüz bir gemi Ölüm Gemisi.
