Konusu: Meksika edebiyatının büyük ismi Carlos Fuentes’ten dört öykülük güzel bir kitap: Yanık Sular (Agua Quemada). 1981’de yayımlanmış. Birbiriyle bir biçimde ilintili dört öykü var kitapta. Her şeyden önce ortak bir arka plan bu öyküleri birleştirmekte: Meksiko City… Carlos Fuentes’in olmazsa olmazlarından biri… Adaletsizliği, acımasızlığı ve olanca çarpıklığıyla bir büyük metropol… Bir bakıma hem kurban hem cellat… Hem zulme uğramış, ezilmiş, hem de zulmediyor, eziyor. Öykülerin bir diğer ortak özelliği, ortalarda bir hayalet gibi dolaşan Meksika Devrimi ve devrimden geriye kalan yozlaşma. Bu da bir diğer Carlos Fuentes vazgeçilmezi elbette... Birinci öyküde tüm hayatını acımasız bir generalin evinde hizmetçilik yaparak geçirmiş yaşlı bir kadın var. Büyük bir yalnızlık içinde… Tek dostu sokak köpekleri ve komşunun tekerlekli iskemleye mahkûm on dört yaşındaki oğlu… Dışlanan, ezilen ruhlar birbirini bulur ne de olsa… Hayaller onları bir araya getirir. İkinci öyküde yaşlı bir adam var. Bir mirasyedi… Çevresini saran gökdelenlerin arasında, değişen zamanlara inat kendi sarayını korumaya çalışıyor. Zenginlik ve “soyluluk” içinde, yaşlı, cimri annesiyle, kimselere karışmadan geçen ömrü koca bir yalan mı yoksa? Üçüncü öykü, birinci öyküde bahsi geçen acımasız generale dair… Kaynağı pis büyük bir zenginliğin ortasında üç erkek… General, oğlu ve torunu… Sır dolu hayatlar… Son öykü, sözcüklerden umudunu kesince, geleceğini “şiddet” üzerinden kazanmayı seçen bir gencin öyküsü… Bu bir zaruriyet olabilir mi? Peki ya her şeye rağmen, inatla temiz kalabilmek, bunu başarabilmek?
