Eserlere Göre Listeleme

Psikanalist ve sosyolog Alice Miller, bu kitabında yer alan yedi öyküde birbirinden farklı hayat deneyimlerini kahramanları aracılığıyla karşılaştırıyor ve buluşturuyor. Miller’ın kahramanlarının büyük kısmı ise kadınlar. Toplama kampları, diktatörler, ensest, taciz, doğum travması, histeri, mesleğini kötüye kullanan terapistler, öz-saygı, iletişimsizlik, nefret… Yazar, her biri uzun hatta ağır birer makalenin konusu olabilecek deneyim ve olguları, örnek hikâyelerde rahatlıkla anlaşılır bir tarzda okuyucuya sunuyor. Yazar kitabının gerekçeleri hakkında şunları söylüyor: "Pek çok kadın gibi ben de, genç bir anneyken, gerek çocuğuma gerekse kendime ilişkin yeterince bilgili olmamanın acısını çektim. Daha bilgili olsaydım pek çok şeyi daha iyi yapabileceğimi, ama bunları artık telafi edemeyeceğimi bilmek çok üzücü. Bununla birlikte hayatımın ancak ileri dönemlerinde fark edebildiğim bazı şeyleri başkaları ile paylaşma isteğini duyuyorum bugün. Benim çektiklerimi başkalarının çekmemesi dileğinden doğdu bu öyküler. Tanıdığım kadınların çoğu, bugün hiç değilse daha fazla bilgilendirilmiş olmaktan sevinç duyuyor. Bu bilgi artışı, erişkin çocuklarıyla daha açık bir diyaloğa girmelerini ve torunlarını daha iyi anlayabilmelerini sağlıyor. Öykülerim zaten bilgili okura pek yeni bir şey sunmayacak belki ama böylesi okurların hâlâ azınlıkta olduğunu duydum. İnsanların çoğunluğu, çocuklukla bugüne dek pek az ilgilenmiş durumda."

Taha Akyol bu kitabında ideolojik kavgaların elinde esir olan, ölmeye ve öldürmeye şartlanan gençlerin psikolojilerini anlatıyor. İster solcu, ister ülkücü, ister şeriatçı olsun her genç insanın bu kitabı okumasında gerçekten büyük yarar var.Taha Akyol aynı acılı dönemi siyasî kutuplaşmanın sağ kanadında yaşamış bir insan. Ama anlattıkları ile solda benim ve arkadaşlarımın yaşadıkları arasında o kadar büyük benzerlikler var ki, insan 'acaba hepimiz büyük bir oyunun parçası olan kuklalar mıydık' diye düşünmeden edemiyor.Bu kitabın hiç olmazsa tek bir genci, hayatını kurtarmasını sağlayacak şeye yöneltmesini; yani kendisi ve 'davası' üzerine düşündürtmesini diliyorum.Mehmet Y. YılmazRadikal, 18.11.1997

Armudun sapına, incirin çöpüne takan, dış kapının iç mandalı olan, sürekli “Kızım bırak bu işleri, devlet su işleri” uyarısı alan, dakikada yüz kırk kelime edebilme kapasitesine sahip, kuzu görünümlü olmasına rağmen bütün kurt âlemine “Buyur abla bir isteğin mi var?” diye ceket ilikletebilecek kadar bitirim, annesinin terliğinden çekinen ama doğruları söylemekten asla çekinmeyen bizim Yeliz… Kalabalık bir otobüste pencere kenarı gibi, sıcak havada soğuk karpuz gibi, pantolonun cebinde unutulup sonradan bulunuveren banknot gibi, uyku tutmayan bir gecede televizyonu açıp güzel bir film görmek gibi, tam çayı demlemişken sokaktan geçen simitçinin sesi gibi sıcak bi’şey. Anlatılmaz yani okunur. İşte öyle bi’şey.

Bu kitapta yazdıklarım, babamın da var olduğu dünyada geçirdiğim kırk yılın, dürbünüme çarpan resimleridir; özelimde ve ülkemde 1941’den bu yana yaşadıklarımdan, gördüklerimden seçmelerimdir. Kitabıma, beni çok etkileyen, çok üzen, çok sevindiren, bende iz bırakan, belleğimde hep kalan anılarımı aldım. Babamın vefatına kadar beni ilmek ilmek örerek bu günkü ben yapan kişileri, olayları kendi gözümden, kendi kalemimle aktardım. Babamın ölümünden sonra ise, ne ben aynı Ayşe’ydim ne de Türkiye aynı Türkiye. Babamın yokluğu beni, Turgut Özal da Türkiye’yi değiştirmişti. Artılarımız ve eksilerimizle başkalaşmıştık. 1983’ten sonraki yıllarımın serüveni belki bir başka kitaba konu olur ama elinizdeki sayfalarda okuyacaklarınız, 1983 yılına kadar, Edip Cansever’e rahmetle selam olsun, “Ben Ayşe Kulin Nasılım”a yanıtımdır.