Karakış Diyarı - Elfyurdu Destanı II: Odgûl

“Rüzgâr, yorgun bir dev gibi kesik ve uğuldayarak esiyordu. Boz bulutlar aceleyle bir araya toplanırken güneşin yiten ışığı ufuk çizgisine tutunmaya çalışıyordu. Azalan aydınlığın düşerken peşinde bıraktığı kızıllık, sonsuzmuşçasına uzanan okyanusu kendine katmıştı. Su, üzerine düşen kara perdenin altında kan kırmızı bir düzlük gibi uzanıyordu. Başı sonu belli olmayan, durmadan depreşen, yükselip inen bir kızıllık.Karanlıkla beraber binlerce göz açıldı. Hepsi bakışlarını okyanusun dalgalanan kara suları üzerine çevirmişti. Her bir an yeni bir tanesi beliriyordu. Kararsız ışıklarını suya yansıtırlarken sular renkten renge bürünüyordu. Sonra, hepsinin ortasında, göğün göğsünü kaplayan kocaman bir tanesi belirdi.” (Kitaptan)