Esselâm

ile yokken O vardı; O bir nur... Ki mutlak saffet. Âdem, Allah'a yalvardı; O nur için beni affet! Adem'in alnında bir nur; Derken öbür Peygamberde. Âyet ki, çıplak okunur; Ne bir harf, ne zarf, ne perde. Geçti bilmem kaç nesilden, O nur, İlâhi dâire... İbrahim'den, İsmail'den, Vesaire vesaire.. O nur, o nur, elde sancak; Aktarılır, nebi nebi. Bir beklenen var ki, ancak, Nurun ezelden sahibi... Nur sırdır, ışık üstür sır; Vurduğu eşya gölgesiz. Onsuz insan kör ve sağır; Ülkeler onsuz, ülkesiz. Son Peygamber, son Peygamber! İlk olunca sona geldi. Nur, fezayı tutan çember, Ondan gelip O'na geldi.