Feriba

Bir sevgi romanı. Sadece elimi tutmuştu, bu tutuşta ne babanın sıcaklığı vardı ne de annenin sevecenliği. Bambaşka bir şeydi, elektriklenme bu yüzdendi. Elimi hafifçe sıkıyor, ben de ona karşılık veriyordum. Öte yandan da arkadaşlarımın görmesinden korkuyordum. Korkmakta da değil, çekiniyordum. Yürek atışlarımın sesini arkadaşlarım duyabilirdi. Yüreğimin bu denli attığına da ilk kez tanık oluyordum, heyecanım doruktaydı. Kamp ateşlerini yakıldığı yere doğru yürüyorduk. O yol bitsin istemedim. El ele sonsuz bir yolda yürümeliydik, sadece mete ve ben olmalıydık. Onca kalabalıkta sadece ikimiz. Kimse ilgilendirmemeliydi bizi, birlikte olunca her şey çoğalıyordu.