Yazara Gore Listeleme

Kanuni Sultan Süleyman’ın hükümdarlığı, Osmanlı İmparatorluğu’nun en iyi belgelendirilmiş dönemlerinden biridir. 1526 Mohaç Savaşını takiben, Avrupa arşivlerinde özellikle Osmanlı tehlikesine en çok maruz kalan Akdeniz bölgesinde Osmanlı’ya dair belgeler hızla artar. 16 ve 17. yüzyıllarda Türklerle ilgili haber toplama çılgınlığı söz konusudur adeta… İspanyol istihbarat belgeleri, elçi raporları, Venedik balyoslarının senatoya sundukları raporlar, kilisenin basıp dağıttığı, karşı propaganda için kullanılan birkaç folyoluk “kitapçıklar,” kronikler; Cebelitarık saldırısına dair tutanaklar; hükümdarlar, büyükelçiler, elçiler, kral naipleri, valiler ve din adamları çemberinde dönen mektuplar; casus, tüccar ve din adamlarının verdikleri yazılı ya da sözlü haberler; Osmanlı’nın savaştaki profilini de ince ayrıntılarla sunan zafernameler...Öyle ki İspanyol kaynaklarında 1500-1800 arası Amerika’ya dair sadece 52 belge bulunurken, Türklere dair tam 186 belge olması çarpıcı bir örnektir. Bu kitapta görebileceğiniz gibi, bu belgeler, resmi Osmanlı tarihleri, vakayinameleri ve arşiv kaynaklarıyla yan yana getirildiğinde bir yap-bozun parçaları gibi birbirlerini tamamlar. Halil İnalcık’tan “Avrupa Devletler Denge Sistemi ve Osmanlı-Fransız İttifakı (1525-1544),” İdris Bostan’dan “Kanuni ve Akdeniz Siyaseti (1530-1550),” Feridun M. Emecen’den “Mohaç Savaşı (1526),” Metin Kunt’tan “Sultan Süleyman ve Nikris,” Emilio Sola’dan “Sultan Süleyman’ın Son Yılları,” Özlem Kumrular’dan “I. Ferdinand’ın Kanuni’yle İlk Yılları,” Miguel Ángel de Bunes Ibarra’dan “Venedik ve Babıâli,” Paulino Toledo’dan” Türklerdeki Esaret Sistemi,” Xavier Sellés-Ferrando’dan “Viyana Kuşatmasının İspanyol Edebiyatındaki Yankıları,” Alain Servantie’den “16. yüzyılda Osmanlı’nın Siyasi İmajı,” Fernando Fernández Lanza’dan “Sultan Süleyman’ın Atlı Alayı,” James Nelson Novoa’dan “Muhteşem Süleyman Portresi” ve Nurcan Yazıcı’dan “Kanuni Dönemi Osmanlı Başkentinde İmar Faaliyetleri” Muhteşem Süleyman dönemine ışık tutuyor.

Beni Unutma Ben Sana Sevmeyi Öğrettim Kitap Açıklaması Sevgili okurum, seni ne tanıyorum ne de hikâyeni biliyorum. Ama eminim ki bu hayat seni de fazlasıyla sınamış olsa gerek. Naçizane tavsiyem şudur ki asla kendine “Nasıl olsa bu beni geri kabul eder.” muamelesi yapılmasına müsaade etme. Sana değer vermeyen, birlikteyken kıymetini bilmeyen kişi seninle birlikte olmayı hiç hak etmeyendir. Birilerinin yedeği, ne zaman isterse dönebileceği yer olmayı kabullendiğin an aynı zamanda adi birisinin oyuncağı olmayı da kabul ediyorsun. Son aşama olarak, tüm uğraşlarına rağmen olmuyorsa ve önüne sürekli engeller çıkıyorsa gereğinden fazla kasılma. Mutlaka ama mutlaka olmaması senin hayrınadır. Zaten bu zamana kadar sırf sen çabalamışsan ve bir şeyler sadece senin uğraşınla olacaksa bırak olmasın. Tercihini senin için çabalayan insandan yana kullan. Seni umursamayan biri için kendini hırpalama. Ne kadar seversen sev, yine de bırak gitsin. Çünkü katiyen düzelmeyecektir. Haklı olduğun yerde, sırf aranız düzelsin diye özür dileyen taraf sen olma sürekli. Biliyorum bazı şeyleri bir an önce düzeltmek istiyorsun, sırf rahat uyuyabilesin diye. Ama tam da bu süreçte her şeyi çıkmaza sokuyorsun. Kendine olan saygını asla yitirmemelisin. Kendine bile saygı duymayan birisine kim, neden saygı duysun ki? Sen güçlü olacaksın, daha da güzelleşeceksin ki dikkatini çekeceksin. “Bensiz oluyorsa sensiz de oluyor.” lafını hissettireceksin. Herkesin gizli bir duası vardır, dualarınızın kabul olması dileklerimle… (Tanıtım Bülteninden)

Nihan Eren, nefes almayı bambaşka açılardan ele alıyor Nefeshane’de. Yazarın iyice olgunlaşan, lezzetini derinleştiren ama yeni arayışlardan da vazgeçmeyen bir dille kaleme aldığı sekiz öykü yer alıyor kitapta. Kahramanların kendi ağızlarından dökülüyor öyküleri; bir mezarın içinden, nemli bodrum katından, hastane odasından, lüks gece kulübünden, Boğaz’ı gören tepeden, sıradan bir apartman dairesinden. Öykülerin hepsi İstanbul’da geçiyor, hepsinde aynı rüzgâr esiyor, aynı çatlak yürüyor, “hep nasıl olduysa” öyle devam ediyor hayat, bir nefese muhtaç insanı acıtarak, bölerek, bütünleyerek. “Kökler ve çatlamamış filizler, larvalar ve yumurtalar, termitler, yattığın toprağın altında canlanmaya, seni kemirdikçe palazlanmaya teşne şu kara kalabalık etrafını sarmış, kımıldanıyor. Ellerine bakıyorlar. Belinden geçiyorlar. Tümseklerine çıkıp, çukurlarına dolacaklar. Gözlerini alacaklar. Etini alacaklar. Bu etle bir yavru yılanı büyüteceksin. Ona nefes olacaksın. Bir hayvana dönüşeceksin. Bir yılan olacaksın. Sonunda, bir hayvan bedeninde yeniden… Nefes alacaksın.”

“Yeni bir dil olmadan yeni bir dünya yaratılamaz.” FRANKFURT DERSLERİ’nde, okurunu “yeni bir kavrayışa, yeni bir duyumsamaya, yeni bir bilince ulaşma” yönünde eğitecek geleceğin şiir sanatını hayal ederken “şiirin tadını bilgi keskinleştirmeli, özlem buruklaştırmalıdır ki o bilgi insanların uykusuna dokunabilsin” diyordu Bachmann. Yazarın öne sürdüğü bu prensibi bütünüyle içselleştirmiş, ilk baskısı 1961’de yapılan OTUZUNCU YAŞ kitabı “Bachmann”ın lirik şiirindeki eşsiz kuvveti düzyazıda da aynı irtifaya taşıyabileceğini kanıtlıyor. Daima meselenin özüne inerek, kişileri ve olayları geleneksel hikâye anlatımının durduğu sınırın ötesine dek takip eden, imgelerin ve mitlerin dili aracılığıyla insana, aşka, umutsuzluğa dair her şeyi söyleyebilme yetisine ulaşan bu benzersiz yedi öykünün ayırt edici niteliği taşıdığı “enerji”; karakterlerinin ortak noktası da hepsinin “yaşam” denilen korkunç yaralanmadan ötürü ıstırap duymaları. Otuzuncu Yaş var olan dünyanın ve düzenin ötesine ulaşan, “ütopya burcunda” yazılmış yedi öykünün bölünmez bir bütün oluşturduğu, bağımsız bir eser. Şairin nasıl bir empati, duyarlık ve dil enerjisiyle kişinin oluş halini, gelişimini betimlediğine ve genç “kahramanının” geçmiş ile gelecek, bellek ile imgelem arasında şekillenmesini nasıl sağladığına tanıklık etmek parmak ısırtan cinsten. Bu düzyazı, deneyimden ve hayal gücünden, psikolojiden ve şiirden mürekkep, zarif, sıkı bir dokuya sahip. Die Zeit Bachmann hepsi de duyumsallığı çıkış noktası alan ve ayrıksı patikasızlığı hedefleyen sadece yedi öyküden oluşan demeti bir kurdeleyle, bir ciltle düğümledi: ve birdenbire çağdaş novella adının pençesinden kurtulup yeniden kısa öykü niteliğine kavuştu.; Joachim Kaiser Otuzuna basmış biri için genç denilir hâlâ. Ama böyle biri, kendisinde herhangi bir değişiklik algılamamasına karşın, bu konuda kararsızlığa düşer; kendini gençmiş gibi göstermenin bundan böyle uygun düşmeyeceğini hisseder. (Kitaptan)