Yazara Gore Listeleme

Hayranlarına bir asır gibi gelen ayrılığın ardından Glenn Meade yeni romanıyla karşınızda: "Buz Kapanı." Komplo, cinayetler, CİA, Rus Mafyası ve insanlık dramları… Jennifer, annesini esrarengiz bir olayda kaybetmiştir. Kardeşi de aynı gece kendisini tekerlekli sandalyeye bağlayacak kadar derin bir yara almıştır. Üstelik ailenin babası da ortadan kaybolmuştur. Jennifer’ın hayatı zor ve hüzünlüdür. Ancak babasının cesedi İsviçre Alplerinde donmuş olarak bulunduğunda zorluk tehlikeye dönüşecek, hayatına gerilimli bir macera hâkim olacaktır. Cesedi teşhis etmek için çıktığı yolculuk aslında ailesinin yaşadığı dramın nedenini ve babasının gizemli geçmişini de ortaya çıkarır. Ama olaylar bununla sınırlı kalmaz. Aslında her şeyin temelinde müthiş bir komplo yatmaktadır. Glenn Meade’in olağanüstü aksiyon yeteneği bu romanda da kendini gösteriyor. Okuyucu aralıksız bir heyecan dalgasına kaptırıyor kendini. Olaylar birbirini izliyor, kahramanlar gerçek birer kişilik olarak ortaya çıkıyor, cinayetler sanki yanı başınızda işleniyor. Ve siz bu nefes kesen kaçıp kovalamacanın tam ortasında buluyorsunuz kendinizi. "Buz Kapanı" kuruluyor, okuyucu romanın sonuna gelene kadar bu kapandan kurtulamıyor. Dikkat!

Mazlum Beyhan çevirisi, Liza Knapp'ın önsözü, Murray Krieger'in sonsözü, Yazar ve dönem kronolojisiyle. Budala, Rus ahlâki ülküsünün edebiyattaki en kusursuz, en doyurucu tasviridir. Dostoyevski, Budala'yı ithaf ettiği yeğeni Sonya'ya yazdığı bir mektupta romanın temel düşüncesini şöyle açıklar: "Niyetim bütünüyle iyi bir insanı anlatmak." Yazarın bu fikirle yarattığı kahramanı budala" Prens Mışkin, mirasını almak için İsviçre'deki bir akıl hastanesinden St. Petersburg'a döndüğünde kendisini bir ihanet, entrika ve cinayet üçgeninde bulur. Mışkin'in masumiyeti, dürüstlüğü ve alçak gönüllülüğü, dahil olmak istediği toplumun değerleriyle açık bir tezat oluşturur. O, dünya nimetlerinden ve hırslarından arınmış, peygamberimsi vasıflarıyla kusursuz bir iyilik timsali gibidir… "Budala, Dostoyevski'nin kitapları arasında en derinden trajik hatta en acı verenidir ve aynı zamanda benzersiz bir aşk öyküsüdür…" -Edward Hallett Carr- "… Bu tutku kitabı, Dostoyevski'nin yazdığı ilk büyük aşk romanıdır…" -Henri Troyat- (Tanıtım Bülteninden)

Temeli aile olan yakın ilişki sistemlerini oluşturan biz, kadın ve erkekler, toplumca belirlenmiş cinsel rollerimiz, rol kalıplarımız içinde tutsak olup kimlik kaybına uğrarız. Özgün düşünce ve duygu dünyalarımıza yabancılaşan, toplumun belirlediği rol ve yaşam biçimlerini sorgusuzca benimser, sisteme uyum sağlama adına benliğimizden uzaklaşırız. Böylelikle ilişkide oluşan sorunlarımızla ne denli işbirliğinde bulunduğumuzu da gözden kaçırırız. Bu kitabı yazmaya başlamanın en önemli nedeni, çalımalarımla içinde yoğrulmakta olduğum insan ilişkileri, evlilik, birliktelik, aile gibi yakın ilişki sistemlerinin sancılı ve çetrefil yollarında öğrendiklerimi paylaşabilmek... 'Sahnede' görülenlerle, 'sahne arkası' yaşananların oldukça farklı olduğuna tanık olma ayrıcalığına sahip bir 'kulis işçisi' sıfatıyla, inandıklarımız öğrendiklerimiz ve 'sahnede' sergilenen davranışlarımızın arkasındaki yerleşik toplumsal koşullamaları, sistemin bizi ne denli yoğurduğunu, bunların içinde kültürel ve ailevi mirasımızın etkileriyle paylaşmayı arzu ediyorum. Çünkü, kulisten bakıldığında "Tapınağın Öbür Yüzü" odukça farklı görünüyor.

‘Yaşasın! Fotoğrafçılık yeniden icat edildi!” gibi yorumları sıkça duyar olduk; ancak fotoğrafçılık, gerçekten, yeniden icat edildi ise bu konuda bildiğimiz her şeyi bir kenara atmak gerekir mi? Bu güne kadar rüyalarımızda bile göremediğimiz nitelikte fotoğrafları çekmek için, tek bir dijital fotoğraf makinemiz olsa yeterli mi? Artık kimse neyi, nerede çekmem gerekir diye düşünmeyecek; yani yeni teknoloji, her şeyi kendiliğinden yapacak mı? Artık, bir tuşa basarak, muhteşem nitelikte ve görkemli resimler elde edebilecek miyiz? Fotoğraf galerileri ve reklam ajansları bize, fotoğraflarımızı alabilmek için, çok cazip teklifler yapacaklar mı? Bu söylemler doğru mu? Diğer yanda: Fotoğraf camiasının birçok saygıdeğer mensubu, dijital fotoğrafçılığa karşı çıkışlarını sürdürerek, ülkemizde yüzyıllardır süregelen “istemezük” geleneğini devam ettiriyorlar. Fotoğraf çektirmekten geri kalmayan 19. yy idarecilerinin ve alimlerinin, halkın muasır medeniyete ulaşmasını engellemeye çalışan yaklaşımları, sesli sinemanın sanat olmadığını savunan 30’lu yılların çatlak sesleri ve fotoğrafın renkli olamayacağını anlatmaya çalışan 70’li yılların ustalarının geleneği bugün, fotoğrafın bir “halk sanatı” olduğunu itiraf etmek istemeyen zihinsel dinozorların “sayısal fotoğraf olur muymuş?” veya “en iyi makine otomatik olmayan makinedir” gibilerinden görüşleri ile, istibdat devrini yad edici bir halde sürüyor. Kişiliği ifade etmenin özel ve zevkli bir yöntemi olan fotoğrafın, kendini elit ilan eden bir kesimin tekelinde kalması için çaba göstermek, kişisel ifade özgürlüğünün kısıtlanmak istenmesi olarak görülmelidir. Pekala, gerçekte neler oluyor?